Εδώ που ανταμωθήκαμε, αδερφοί,
Δεν είναι πλατωσιά μηδέ κορφή,
μηδ' άκρα του πελάου και τ' ουρανού.
Το βάθος είναι του άσωτου κενού.
Δεν πέσαμε μονάχοι στ'αναιώνια,
σκοτάδια.Μας γκρεμίσαν τα τελώνια
της Ανομίας, οι "πρώτοι" του λαού,
κάθε λαού, καινούργιου ή παλαιού.
Ήλιος εδώ να φτάσει, ανάσ', αχός
δεν αφήνει των πλουσίων ο θεός
και στον Απάνου Κόσμο από τον Κάτου
οι βόγγοι ν'ανεβούνε ου θανάτου.
Τη σάρκα μας την σάπισε η λασπιά τους,
μα την ψυχή μας πιότερο η ψευτιά τους.
Πουλημένα κοπάδια, νύχτα-μέρα
για δικά τους πεθαίνουμε συφέρα.
Ασήμαντοι, χυδαίοι, μηδενικοί,
κάναν την οικουμένη φυλακή.
Πέτρα δεν ειν' απάνου να πατήσει
το θύμα, όσο ψηλότερα να φτύσει!
- Πως εδώθε να βγούμε; - Όχι ένας ένας !
Όλοι μαζί και μοναχός κανένας !
Σα φτασ' η εσχάτη ανάγκη να σωθείς,
ενωμένος Λαός να σηκωθείς.
(Κ.Βάρναλης, Ελεύθερος Κόσμος )
Τόσο αιχμηρός
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο και επίκαιρος!